تا که به منظر جهـــان، جلوه نمود روی او        گشت طواف عـارفان، کعبه شـوق،کوی او

تاب وتوان نماندوشد،مست وخراب وبیقرار       هر که گشود روزنی، بر دل خود بسوی او

جمله کائنات را،هلهــــــله از بشارتی است       چونکه به ساحت فلک،مشک فشانده بوی او

مُلکتِ گلستان و دل ،آئینـــه ای ز جلوه اش       خرمی بهاروجان، از رشحـــــــات جوی او

عاقل خشک پایه را، برد چنـــان به مکمنی       درطلبش دوعالمی، باخت به خلق وخوی او

سحربیان وگفته اش، نکته هرفســــــانه شد      حرف دگر نمانده جز، صحبت وگفتـگوی او

شهپرتیز معرفت ، راه نبـــــــرده طعمه شد      برسر زلف پر شکن، یا به کمنـــــد موی او

سوزو گداز عاشقان، سینه گداخت آنچنـــان       تا که بنـــــــالد همچو نی، در غم آرزوی او

بهروز دل شکسته را ،خسته و تشنه تا بکی      کو مددی که جرعه ای، برکشد ازسبوی او

مدیریت ای دوست