سه مونس
بلبلى شيــــــــــــدا به دشتي رونمود
وندرآن صحــــــــــرا پروبالي گشود
رقص رقصان مي گشــــــود اوبال را
مي ســـــــرود آهنگ آن احوال را
دشت وصحرا رنگرنگ وگونه گـون
سبزوزردوسرخ همچون رنگ خون
بلبل شيــــــــــدا چو اين احوال ديد
…
مدیریت سایت
مدیریت ای دوست
قطعه مثنوی از شیخ بهائی که در یادداشتهای پدر یاقتم و چون
مرا بدل نیک آمد ناگزیر از درج آن شدم امید آنکه نیک افتد
عابــدی در کوه لبنــــــــــان بود مقیم دربن غاری چواصحـــــــــاب زعیـم
روی، او از غیرحق برتافتـــــــــــــه کنج عزّت را زعُزلت ساختـــــــــــــه
روزها می بود مشغول صیــــــــــــام تکه نانی می رسیـــــد ش صبح وشام
نصف آن شامش بودی نصفش سحـور در قناعت داشت دردل صـــــد سرور
برهمین منــــــوال حـــالش می گذشت نامدی از کوه هرگـــــــز سوی دشت
ازقضا نامـــــــــــد شبی شامش بدست دربقای صبـــــــــــراو آمــــد شکست
…….
(سالها پیش، آنهنگام که 14 سال بیش نداشتم با معلمم که انسانی والاو بسیار قابل احترام بود در خصوص مفهوم و مقوله محبت به مباحثه پرداختم که ماحصل آن قصیده ای شد که در همان روزها به رشته تحریر درآوردم اینک بیاد آن معلم و آن بحث شیرین این قصیده را تقیدیم حضورتان می نمایم)