دیدم از دور نمـــــــایان شدی ای کاش تو بودی

روبرو وارد میــــــــدان شدی ای کاش تو بودی

رو به این سوی خیابان شدی ای کاش تو بودی

باعث شوق فــــــراوان شدی ای کاش تو بودی

باز انگیخت به جانم  شــــرری آن   مه  زیبا

نیست شد، بود و نبودم چو شــــدی باز تو پیدا

لحظه ی آمدنت ، ناب ترین لحظه ی دنیــــــا

باز بردیده تو مهمـان شدی ای کاش تو بودی

کاسه ی صبر من از آمدنت پر شـد و جوشید

نور امید بیکباره عیـــــــــان گشت و درخشید

در تَحیّر زنگاه تو شده ، دیده ی خورشیـــــــد

چون گل تازه به بستان شدی ای کاش تو بودی

شد سراسیمه ازین آمدنت ،  نبض حیــــــــاتم

ريخت برهم  ، همه ى فكر و  ، بر آشفت ثباتم

آن همه حُسن خدائی شده معیار صفــــــــــاتم

مَحَک وشاخص میزان شدی ای کاش توبودی

حالت  روسری ات ، جلوه ی پررنگ شقـــایق

نحوه ی پوشش اندام تو ، زیبنــــــــــــــده ولایق

کرده انگشت تعجب به دهان ، جمله خـــــــلایق

غِبطه ی مـــردم دوران شدی ای کاش تو بودی

همه اسرار تو از آن قـــــــــد و بالا شــــده پیدا

شیوه ی  آمدنت ،  گشته   از  آن  دور ،  هويدا

عاقبت ،  پاى  نهادى  ، به  نگاهِ  منِ  تنـــــــها

در نظر، سروخــرامان شدی ای کاش تو بودی

خاطراتم همه یکباره ، عیـــــــــان گشت دوباره

دل درمانده و فرسوده ، جـــــوان گشت دوبــاره

دیدنت ،  شوق دل و میل نهــــان گشت دوباره

که چنین شمع فــــروزان شدی ای کاش توبودی

یاد داری که شب ِچله شــــــــدم نزد تو مهمان

بود شب تا به سحرصحبت ازآن زلف پریشان

دست در دست و نگه در نگه و شوق فـــراوان

شاکی ازمرغ سحرخوان شدی ای کاش تو بودی

یاد داری که در آن جنگل سرسبزشمـــــــالی

شد مهیا همه ی آنچه نگنجد به خیـــــــــــالی

چادری بود و شبی بود و تقلای وصـــــــالی

تا دم صبح غزلخوان شدی ای کاش تو بودی

یاد داری که شبی شرط نمــــودم به نگاهت

تا سحر چشم بدوزم به دو چشمان سیــــاهت

من کجا دیدن پیوسته ی آن چهــره ی ماهت

فاتح عرصه ی میـدان شدی ای کاش تو بودی

رفت یکباره ز ذهنم همه آنچـــــــه تو بودی

نگرفتم تو چه گفتی ، نشنیدم چه ســــرودی

مات و مبهوت نشستم، نه فـَرازی نه فرودی

دردل خاطره پنهان شدی ای کاش توبودی

نور امید بیکباره در اندیشه ام افســــــــــــرد

غنچه ی خاطره ی تازه من ،یخ زد و پژمرد

همه آنچه تصور شده در حــــافظه ام ، مُـرد

علت ذهن پریشـــان شدی ای کاش تو بودی

عقل بیچاره ندا داد بیکبــــــاره که او نیست

اضطراب از چه و این همهمـــــه از کیست

آنچــــه دیدی همه  ،وهم است و خیـــالیست

سبب یاس دل و جان شدی ای کاش تو بودی

دیدمت آنکه ز دور آمده پیــــــدا ، تو نبودی

آنکه در خاطره ام گشته هویدا ،  تو نبودی

یار بهروز و عزیز دل شیـــــــدا تو نبودی

از نظرغائب وپنهان شدی ای کاش توبودی

مدیریت سایت

آنكه تمام عــــــــالم از

نور رخش منور است

آنكه زمين و آسمــــان

از قدمش معطر است

چهـــره نموده در خفا

مظهر امر كبــــــريا

…

يك لحظه ديدمش ، ودلم بی قــــــرارشد

این بی حیا نگوکه خودش دست بکارشد

خــود را زدم به خواب که گویا ندیدمش

اما دل دریده  ازین کــــــــــرده ،هارشد

گفتم به دل که چیست  ، تقــلای مستــمر

گفتا خموش باش، که پیــــــــدا نگارشد

گفتم که دست ، زین عمل بی ثمربشوی

گفتا هرآنکه شست ،به خفت دچـــارشد

گفتم که میرسی به مرادت به خنده گفت

هیهات ما پیــــــــــــاده و، دلبرسوارشد 

گفتم که وعـــده های مکررچگونه است

گفتا که درعمل ،یکی ازصــــدهزارشد

دیدم که حرف من همه  بادست  درهوا

گوئی به سنگ سخت تمامش نثــــارشد

هرگــــزشبی به خواب نرفتم زدست دل

ایام روشنم ،همـــــــــــه تاریک وتارشد

گفتم که احتیاط،  ترا شـــرط لازم است

گفتا که عشق ،زین صفتم برکنــــــارشد

گفتم که چیست حاصل یک لحظه دیدنش

جزاین که برســــرت همه عالم هوارشد

گفتا به یک نگاه ،فتــادم در این کمنــــد

باقی عمر،صرف همین یک شعـــــارشد

عشق ودل ونگار،همه حرف ظاهراست

باطن محبت است،  که بردل مهــــارشد

خَلق خدای را،توبه نیکی عــــــــزیزدار

زیرا که این روش،سبب افتخـــــــــارشد

خواهی که عاقبت شوی بهـــروزدرجهان

دل برکن ازهرآن چه که بی اعتبــــارشد

 مديريت سايت

سال

بنشسته براریکه ی هستی

نگاه کرد

برزندگانی وگذرروزگارخویش

یاد گذشته بود

درفکرکودکان خود وعمررفته بود

اسفند را بدید

که عمری زیاد داشت

بهمن میان برف زمستان نشسته بود

دی ، درکشاکش سرمای سوزناک

خاموش وخسته بود

….

بازفلك را شكافت ناله ی جــــان سوزمن

باز  بر آمد ز دل ، آه غـــــم اندوز من

جان و دل عاشقان ،زآتش اين فتنه سوخت

كو كه ندارد خبـــــــــر، از تب امروز من

عالم هستى گداخت ، زين عمـل جانگداز

چشمه ی  خون مى رود  از دل پرسوز من

تيرجفا بى دليل ، سينه ى پاكـش شكافت

داغ دلم تازه كرد ، غُصه ى امروز من

روشنى قلب من، تيـــــــره و تاريك شد

آه كه رخ در كشيد ،ماه شب افـــروزمن

مكتب مهرش همه ،درس وفـا بودوعشق

حيف كه رفت از برم ، مسئـــله آموز من 

آخر اين ماجرا ،حتم به ختمى خوش است

مى شود آخر بپا، دولت پيـــــــــروز من

باش كه تابد رخش ، در دل اين آسمــان

بازشود غرق نور  ، شــــام من و روز من

سيطره ى قدرتش ، مى شود آخــر عيان

تا كه شود آشـــــكار، دوره ى بهروزمن

ای دل چـــــــرا تو یاد آن مه تابان نمیکنی

یادی ز روی او و زلف پریــــشان نمیکنی

ازحرف و گفته های رقیبان مکـــــــــدرم

اى دل چرا خموشی و کتمـــــان نمی کنی

گقتم که عهد ما ز ازل بوده درنهــــــــــان

سِرّی است بین ما و تو پنهـــــان نمیکنی

گفتم که طرح عشق به نامحــــرمان مکن

من کرده ام ولی تو به قــــــــرآن نمیکنی

 ازسختی  فــــــــراق تو جانم به لب رسید

فکری برای راحتــــــــــــــی جان نمیکنی

بس مدعی که راز تو دانـــــــد عجب ولی

انکار گفته های حریفــــــــــــــان نمیکنی

میثاق  ما ز روز ازل ،عهـــــد عشق بود

صد بار دل بریدی و جبـــــــــران نمیکنی

بر خوان مهر و عشق صلا میــــدهی ولی

ما را دمی به بزم عاطفه مهمان نمیکنی

عهدى است بين ما، بدستت ولـی شکست

تا کی چنین کنی و پشیمــــــــان نمیکنی

ما عقد خویش بر سر جان  با تو بسته ایم

آنرا گرفته ای  و به پیمــــــان نمیکنی

زخمی بجان رسیده مرا زان طبیب عشق

با آنکه می توانی و درمـــــــــان نمیکنی

بهروز،جان خویش فدای تو کرده است

آخر چرا نمی پذیری و  قربان نمیکنی

قصه عاشقی ما ، وِردِ زمــــــــــــــانه میشود

تاکه برای دیدنت ، عشق بهـــــــــــانه میشود

در تب و تاب دیدنت، سوخت تمام هستی ام

وز عطش رسیدنت ، شعله زبانـــــــــه میشود

شوق تو و وصال تو، نور ز دیده می بــــــرد

جان به عذاب میرسد ، روز شبــــــانه میشود

مرغ دلم زپا فِتَد، در طلب هـــــــــــوای تو

تا که اسیر آن خط و، آن لب و، دانه میشود

هیچ نمی رود دمی ، خواب به چشم طَیردل

تا که به قصد کوی تو، باز روانــــــــه میشود

صحبت و گفتگوی ما ، ناب ترین لحظه هاست

هر سخن ات بگوش جان ، شعر و ترانه میشود

نقش چنان زَنَد به دل، برقِ دو چشمِ مستِ تو

صاعقه ی تصادمش، مشعل خــــــانه میشود

سر نهم از فراق تو در دلِ بحــــــــرِ اشتیاق

تا به  اميــــد وصل تو  ، رو به كرانه ميشود

بهروز بى قرار را ، نكتـــــه چنين نوشته اند

هجر تو و جنون من ، شرح فسانه ميشود 

   ( اين ده بيت اشعار در وصف  خداوندگار سروده شد)

وردزبان ما همــــــــــه الله اعظم است     ذكرو نهــــــــــــان ما همه الله اعظم است   

بر طاق نُه سپهر توانيم زد قـــــــــــدم      طاق سپهر ما همـــــــــــه الله اعظم است   

برسايبان چرخ كجــــــــــــا اعتنا كنيم      چون سايبــــــــان ما همـه الله اعظم است   

مارا بگو به مـــردم بي روح وبر روان    روح وروان ما همــــــــه الله اعظم است   

روز الست كه رفت گـــــرازياد مردمي    كون ومكان ما همـــــــــه الله اعظم است   

فرياد بي كسان وثناخـــــوان روزوشب    روزوشبـــــــــــان ما همه الله اعظم است   

دراوج عزتيم كه دل درهـــــواي عشق    عشق وروان ما همـــــــــه الله اعظم است   

جوروستم كشيده زاغيــــــــــار غيريار     آن يار دلفكار ما همــــــه الله اعظم است   

جان گردهم به عشق چومنصوروارليك    منصوروار ما همــــــــــه الله اعظم است   

كم كن حسيني شكوه زاوضــاع روزگار    چون كردگار ما همـــــه الله اعظم است   

سیدعباس حسینی

زمان به مكروحيل چون فســانه است فسون     ببين به زهـــــدريا اين زمانه شد ويران

براي ملت دنيا بپاست حــــــــــرص وطمع      كه نيست طالب تقوي مگر دولقمه نان

نه عفت ونه شرف در جهان نمي خواهنـــد      اسير نفس چو باشند فعلشـــــان شيطان

اگر بپرسي از ايشان نماز بهــــــر چه هست     كه هست باعث رحم ومروت واحسان

وضو ز بهر نمازو صـــــــــلاه را چو فلاح      كه هست رهبــر عالم نه رهنماي شبان

نماز باعث رحم است و نيكـــــــــي و خوبي      بدستگيري مــــردم و رحم به مسكينان

برون نما حسد و بخل را به فعل تمـــــــــــام     درآ زقالب شيطان بيـــا بشو انســـــــان

قرائتي شب جمعه نما تو قــــــــــــــــرآن را      صلاه همچوفلاح است هردورا توبـدان

مقدم است موخــــــــــــر صلاه بعد فـــــلاح      بود دوبال كبوتر يكي نباشــــــــــــد آن

حسيني چاكرودربان نمودحمــــــــــد وسپاس      چوكلب خالق يكتــــــــــــا ودرگه منان

سیدعباس حسینی

من شدم پيــــــــر ولي عشق جوانيست مـرا          بي تب وتاب شدم دل هيجـــــانيست مرا

چشمها خشك شد از گردش ايام ولــــــــــي           سالها خشك بود اين تن و جانيــست مرا

سوختم از غم تو باز ندانيــــــــــــم كي اي؟          حسرت عشق تو چون راز نهانيست مرا

من كه چون رهزن ورسواي جهـان باز شدم          هست يكتا چـو نگارم چه خياليست مرا

اهل غيرت بشوم داد دلي بستـــــــــــــــــانم           گرچه اين غيرت وداد روبزواليست مرا

شمع همت چو بزد جسم وروانم چوبسوخت           خاك و خــــاكستر آن گرم فغانيست مرا

آن شرابي كه دل از جام وصـــــال تو چشيد          گشته ام مست كه رسواي جهانيست مرا

اين همه حرص و طمع ثروت ومال دنيــــــا         توسن سركش عمر رو به فراريست مرا

شرر آتش عشقم زوجودم چــــــــــــو تهيست         گفت اين شاعر بدبخت حسيني است مرا

سیدعباس حسینی