چشم دل التفــــــــــات به كون ومكـان نداشت

جان ذره اي نگاه به باغ جهـــــــــــان نداشت

چون شب گذشت و چهـــره روزم طلوع كرد

صبحم اميد گشت و سحــــــــر پاسبان نداشت

مرغي كه بر پريد وسبكبـــــــــــــال پر گشود

چون آرميد ،كبك وعقابي گمــــــــــان نداشت

بيـــــــــدارآنكه غافل نيك وبدش نبـــــــــــــود

هشيـــــــــارآنكه چشم به ملك جهــــان نداشت

چون عاشقــــــــــانه وارث ملك جهـــان شديم

چونان چورستمي كه غم هفت خـــوان نداشت

هركس كه بود جــــــــاه طلب كـــام دل نيافت

آنكس كه ره سپردچنين درگمــــــــــان نداشت

زين روزگار،محنت ودرماندگــــــــــــي سزد

غافل،خبر ززندگي جــــــــــــــــاودان نداشت

بلبل بشاخسار بوجدوطـــــــــــــــرب بخــواند

گل از كجا اگركه باغ جهــــان باغبان نداشت

هركس كه خيـــــــــرو هستي خودراتبـاه كرد

هرگز به عمــــر،چشم به دروازه بان نداشت

برخيز اي حسيني غـــــــــافل كه وقت نيست

فاني بود هـــــــــرآنكه زحقيقت نشان نداشت

سیدعباس حسینی